Viviane en Dario

Follow us on Instagram

Hi 2020. We are ready for you ✨

Hi 2020.
We are ready for you ✨

Bekentenis: Ik voel soms de wereld keihard aan mij

Bekentenis:
Ik voel soms de wereld keihard aan mij trekken. En het kost me dan af en toe behoorlijk energie om op mijn beide benen en bij mijn eigen visie te blijven staan.
Uitleggen waarom ik niet elke fotografie klus aanneem die mij gegund wordt, keuze van auto’s, keuze van woning, keuzes dat onze kinderen niet uitbesteed worden aan opvang, keuzes die ik maak om goed rond te kunnen komen met beperkte energie. En vast nog veel meer.
.
Maar vooral dat wij het op onze eigen manier doen. En dat gaat met vallen en opstaan. Ik wil graag geloven dat hier geen goed of fout is, maar leren wat bij je past. Ik hoop dat er toch een dag komt dat er minder met het vingertje gewezen wordt, minder geoordeeld wordt. .
Minder jaloezie en meer gunnen. Denk je dat het bij een ander altijd maar soepeltjes lijkt te lopen? Vergeet het maar. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Ieder mens heeft zijn demonen en ieder heeft zijn deel aan verdriet en pijn. Denk daar maar eens aan als het je even niet lekker loopt, als je denkt dat jij misschien altijd wel pech hebt. Het leven is zo ontzettend ver van perfect en je bent niet alleen.
.
Ik probeer zo ontzettend hard er het mooiste van te maken ondanks tegenslagen, tekortkomingen en andere narigheid. Voor mij begint het bij het zien wat je wèl hebt, het gunnen naar een ander. Voor mij blijft ‚dansen in de regen’ de allermooiste quote.
Heb je het wel eens gedaan? Ik wel, letterlijk. Op blote voeten, haren los, rennen door de plassen, druppels op mijn huid. En ik moest ervan lachen.
Ik voelde mij vrij -het helpt dat ik buitenaf woon, niemand ziet mij-, ongeremd, en juist toen ik door het akward moment heen was had ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen.
.
En dat wil ik je heel graag meegeven, zo vlak voor het weekend. Vlak voor de feestdagen en nu je waarschijnlijk een beetje gesloopt voelt na alle sinterklaas stress en het in twee weken in toom houden van je kinderen -ik hoef nog maar een paar uur, hoera!-.
.
Jìj kunt de hele wereld aan.

Movie style 📽

Oude tijden herleven: happy anniversary A&E!

Oude tijden herleven: happy anniversary A&E!

Ik heb dus ook iets met ruggen. En visagisten die

Ik heb dus ook iets met ruggen. En visagisten die badjassen naar beneden plukken.

Ik jatte net een mars uit de keihard bij elkaar ge

Ik jatte net een mars uit de keihard bij elkaar gesprokkelde Sint Maarten snoeppot van mijn zoon en kwam tot de conclusie dat deze waarschijnlijk uit 2006 moest zijn. Dus nu moet ik álles voorproeven uit die snoeppot. Ik moet ze namelijk beschermen, mijn kinderen. Een goede moeder doet dat.
Oh en tussendoor gaan we de kerst deadlines te lijf 💪🏼

Vandaag is het wereld meisjesdag. En in plaats va

Vandaag is het wereld meisjesdag.
En in plaats van gefrustreerd en verdrietig te worden dat de vrouw verspreid over de hele wereld nog zo tekort gedaan wordt, of bijvoorbeeld -mijn kleine problemen- dat glazen plafond waar velen van ons nog geregeld mee te maken krijgen, dat mij nog vaak gevraagd wordt waar mijn baas is, dat de timmerman mij negeert als ik vertel wat ik graag wil en vervolgens aan mijn man mijn vragen beantwoord, dat mij gevraagd wordt wie er op de kinderen past als ik aan het werk ben of gewoon even alleen op stap ben (Natuurlijk is het goed bedoeld, maar Kay wordt die vraag namelijk zelden gesteld).
Ik weet dat mannen (inclusief mijn eigen) vinden dat ik hier misschien wat te zwaar aan til. Maar ik weet hoe ik mij voel, omdat ik hier al zolang mee te maken heb als ik mij kan herinneren. Ik weet dat er andere vrouwen zijn die hier ook ervaring in hebben.
De opgebouwde frustraties die ik dan voel laat ik mij nu niet de baas worden. Ik kijk vandaag naar de toekomst. En ik steek mij energie in het onderwijzen van mijn kinderen; zowel mijn zoon als mijn dochters. Want zij zijn de toekomst en zij gaan het misschien wel meemaken dat er zoiets -stoms eigenlijk- als wereld meisjesdag niet meer nodig is.
Oja en het gedrag van de timmerman is misschien wel gewoon iets persoonlijks, bedenk ik mij nu.

Papa worden, mama worden, het had iets idyllisch,

Papa worden, mama worden, het had iets idyllisch, oers, een soul purpose. Ik wilde zorgen, delen en liefde geven. Ik wist niets van het loslaten, de zorgen in plaats van verzorgen. Het rouwen en de confrontatie met jezelf.
De controle die je ten alle tijden wilt houden omdat je hart nu aan de oppervlakte ligt. Bloot, exposed en kwetsbaar.
De eeuwige angst die altijd op loer lijkt te liggen.
Het is die keerzijde die ook zijn schoonheid kent. Als zwart fluweel; hemelzacht in een intense duisternis.
Het loslaten dat begint bij het verbreken van de navelstreng. De liefde zo groots dat betekent dat je het moet laten gaan. Vallen en opstaan.
Een leerweg die gevolgd moet worden. Karakters worden gevormd en je spiegel wordt voor gehouden.
Je rouwt om momenten en periodes die zo snel voorbijvliegen dat je soms alleen maar een glimp lijkt op te vangen. En dan is het weer voorbij. Weg, een herinnering. Een droom.
En dan besef je dat het loslaten nooit zal stoppen en de liefde nooit zal eindigen.
En dat is goed.