Ylona en Matthijs

Follow us on Instagram

Als je altijd gewend bent hard te werken, je eigen

Als je altijd gewend bent hard te werken, je eigen boontjes te doppen, je bent zelfstandig en onafhankelijk, je bent er zelfs trots op dat je niemand ‘nodig’ bent. Heb je hulp nodig? Dan huur je iemand in. Zo ontstaat er nooit een schuld bij een ander die hij of zij kan innen wanneer je er geen zin in hebt.
Je bent succesvol, geslaagd en staat aan de toppen van je kunnen.

Maar wat als je op een dag niet meer kan? Dat je de ene voet niet voor de andere krijgt. Je in de ochtend niet meer uit bed komt. Wat als het opeens allemaal anders is?
Naar wie reik je dan uit? Bij wie voel je veilig om al je pijn en kwetsbaarheid op tafel te leggen en wie vraag je om hulp?
Hoe leer je te vragen om wat je nodig hebt? Hoe leer je hulp accepteren en is het niet erg om de ‘schuld’ van hulp op te bouwen.
Hoe snel kun je overgeven aan onvoorwaardelijke liefde om je heen. Liefde die niet eens hoeft terug betaald te worden maar die er mag zijn. Die je huis mag vullen als de geur van de lente wanneer je raam wagenwijd opengooit. Die je hart mag verwarmen en je de energie geeft die je zo mist. Die de veiligheid biedt om jou in alle rust te laten helen.

Stel dat het een goed iets is? Durven te ontvangen voor je zelf kunt geven. Durven te vragen terwijl je een nee kunt krijgen. Stel dat je het ooit bij weer een ander terug kunt doen? En die weer bij een ander? Tot de cirkel zich sluit?
Wat nu als dit een groot geheel is van geven en ontvangen? Stel.

Stel je eens voor. Dat dit een wereld wordt waarbij we zonder te vragen, beweegredenen afwegen, persoonlijk gewin zoeken, gewoon zo gedachteloos onze liefde delen, onze hulp aanbieden, onze kostbare tijd geven.
Gewoon omdat we niet beter weten. Omdat wij dit weer dagelijks ontvangen van de mensen om ons heen.
Hoe zou de wereld er dan uitzien?

Zie je in de stories! 🙋🏻‍♀️ en tag een

Zie je in de stories! 🙋🏻‍♀️ en tag een mom to be die het verdiend om onvergetelijke foto’s van deze -toch wel- onvergetelijke periode te hebben. Met @jitzkegrijpstraportraits

Het voelde de afgelopen tijd heel vreemd om 'gewoo

Het voelde de afgelopen tijd heel vreemd om 'gewoon' bruidsgerelateerd werk te delen.
Ik denk dat we allemaal afgewisseld werden met stilte en storm, angst, overmacht en soms al berusting.
Omdat ik mij absoluut niet door angst wil laten leven -geleerd van een goede vriendin- doen wij hier thuis allemaal ons best.
Soms gaat het goed, heel vaak ook totaal niet. Een vol gezin wat z'n plek moet vinden in een nieuwe ritme. Stiekem begin ik te genieten.
En ik heb weer zin om op te pakken wat ik zo graag doe; mijn werk!
Dat zal helaas nog even op zich moeten wachten, nog steeds zijn we zoekende hoe we oa twee banen en de studie van die 37 kinderen kunnen combineren, maar het gaat goed.

Stiekem zou ik ze altijd weer bij mij willen houden, zoals ik elk kind dicht bij mij heb kunnen houden de eerste vier jaar voor ze naar school gingen. Maar het zal niet lang meer duren voor het loslaten weer aan de orde komt en het werk weer af mag.
Langzaam komen de bruiden weer binnen, de nieuwe realiteit vindt zijn weg, en wij, wij allemaal zijn niet verslagen.
Sommigen van ons zullen verdriet hebben, angst een plek moeten geven, loslaten moeten leren.

Vanochtend kon ik het weer aanschouwen; de zon komt elke dag weer op.
En ik neem deze mooie les aan nederigheid met mij mee. Ik ben niet belangrijk.
De zon komt op zonder mij, het water zal gewoon stromen en de lucht heeft mij niet nodig.
De aarde zal altijd blijven draaien zonder mij.

Blijf nog even binnen, accepteer de situatie.
Blijf veilig, voor jezelf en voorál voor de ander.

Zo, dit gebeurde dus vanochtend. Ik poste een hele

Zo, dit gebeurde dus vanochtend.
Ik poste een hele mooie foto van een prachtige dame in mijn stories.
Gewoon, omdat ik stories zoveel makkelijker en fijner vind dan iets op mijn feed te plaatsen.
(Ik heb een rare tik dat foto's om mijn feed een beetje bij elkaar moeten passen en 9/10 keer dat ik iets wil plaatsen doe ik het niet want mijn foto's zijn niet 'goed genoeg'. Zijn er hier meer van die perfectionistische muppets?)
Terug naar mijn verhaal:
Ik plaatste dus die gave foto en dat zette mij weer eens aan het denken over onze perceptie over schoonheid en hoe verknipt deze dus tegenwoordig is. Vind ik.
Toen besloot ik een brute selfie te delen die ik daarvoor alleen met mijn zus gedeeld had en schreef over wat schoonheid voor mij inhield (zie de stories).
En de reacties over het herkennen van die onzekerheden (en hier totaal niet druk over willen maken eigenlijk) waren zo onwijs veel dat ik echt een beetje beduusd ben over hoe druk wij allemaal zijn met onze buitenkant terwijl we juist onze binnenkant moeten voeden!
Daarom roep ik dat het vandaag een mooie dag is voor een beetje voeding van binnen. En wat geeft er nu een fijner gevoel om geluk en schoonheid met elkaar te delen? Geef elkaar vandaag een compliment! Lach naar een voorbijganger, geef je partner een lekkere tongzoen als hij of zij thuiskomt, maar doe iets!
Doe vandaag die act of kindness.
XJ
.
PS. Dankjewel voor alle lieve, reacties! Ik vind het zo tof deze te mogen lezen en je krijgt nog een berichtje van mij terug!

Hi 2020. We are ready for you ✨

Hi 2020.
We are ready for you ✨

Bekentenis: Ik voel soms de wereld keihard aan mij

Bekentenis:
Ik voel soms de wereld keihard aan mij trekken. En het kost me dan af en toe behoorlijk energie om op mijn beide benen en bij mijn eigen visie te blijven staan.
Uitleggen waarom ik niet elke fotografie klus aanneem die mij gegund wordt, keuze van auto’s, keuze van woning, keuzes dat onze kinderen niet uitbesteed worden aan opvang, keuzes die ik maak om goed rond te kunnen komen met beperkte energie. En vast nog veel meer.
.
Maar vooral dat wij het op onze eigen manier doen. En dat gaat met vallen en opstaan. Ik wil graag geloven dat hier geen goed of fout is, maar leren wat bij je past. Ik hoop dat er toch een dag komt dat er minder met het vingertje gewezen wordt, minder geoordeeld wordt. .
Minder jaloezie en meer gunnen. Denk je dat het bij een ander altijd maar soepeltjes lijkt te lopen? Vergeet het maar. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Ieder mens heeft zijn demonen en ieder heeft zijn deel aan verdriet en pijn. Denk daar maar eens aan als het je even niet lekker loopt, als je denkt dat jij misschien altijd wel pech hebt. Het leven is zo ontzettend ver van perfect en je bent niet alleen.
.
Ik probeer zo ontzettend hard er het mooiste van te maken ondanks tegenslagen, tekortkomingen en andere narigheid. Voor mij begint het bij het zien wat je wèl hebt, het gunnen naar een ander. Voor mij blijft ‚dansen in de regen’ de allermooiste quote.
Heb je het wel eens gedaan? Ik wel, letterlijk. Op blote voeten, haren los, rennen door de plassen, druppels op mijn huid. En ik moest ervan lachen.
Ik voelde mij vrij -het helpt dat ik buitenaf woon, niemand ziet mij-, ongeremd, en juist toen ik door het akward moment heen was had ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen.
.
En dat wil ik je heel graag meegeven, zo vlak voor het weekend. Vlak voor de feestdagen en nu je waarschijnlijk een beetje gesloopt voelt na alle sinterklaas stress en het in twee weken in toom houden van je kinderen -ik hoef nog maar een paar uur, hoera!-.
.
Jìj kunt de hele wereld aan.

Oude tijden herleven: happy anniversary A&E!

Oude tijden herleven: happy anniversary A&E!

Ik jatte net een mars uit de keihard bij elkaar ge

Ik jatte net een mars uit de keihard bij elkaar gesprokkelde Sint Maarten snoeppot van mijn zoon en kwam tot de conclusie dat deze waarschijnlijk uit 2006 moest zijn. Dus nu moet ik álles voorproeven uit die snoeppot. Ik moet ze namelijk beschermen, mijn kinderen. Een goede moeder doet dat.
Oh en tussendoor gaan we de kerst deadlines te lijf 💪🏼

This error message is only visible to WordPress admins
This endpoint has been retired